ادبیات شخصی تاریخ خونینی دارد. شنبلی‌زاده زد میماش گولو را کشت چون به او گفته بود که دلش می‌خواست که می‌توانست دندان‌هایش را بکشد. البته شنبلی‌زاده بعدا متوجه شد که منظور میماش گولو او نبوده. منظورش خودش بوده و به تصویر خودش در آینه گفته است: “کاش می‌شد دندان‌هایت را

“خودش هم نمی‌داند می‌خواهد چه شکری بخورد مرتیکه ناس‌ناس.” یکی از وظایف جانبی پدر و مادر یادآوری “پخ خاصی شدن” به ماست. دقت کرده‌اید این روزها همه دنبال اسم خاص و متفاوت و اینطوری و آنطوری برای فرزندان‌شان هستند؟ پدران و مادران خیلی علاقه دارند که بچه‌شان بداند قرار است

برای اینکه متوجه پیشرفت و حرکت رو به جلوی خود شویم، نیازمند دقت به دیگران هسیتم. دیدن تغییرات دیگران می‌تواند به ما نشان دهد که آیا مسئله‌ای جدید برای‌مان ایجاد شده که بخواهیم آن را حل کنیم؟ گاهی ما چنان در کار و زندگی خود غرق می‌شویم که از بازه

با خنده و شدت چوب را در پاچه مردی که دراز کشیده بود فرو می‌کرد. مرد عصبانی شده، بلند شد و یک چک افسری در گوش آن پسر خواباند و پرسید: “پسر مگر مرض داری؟” پسر گفت: “من نبودم، ذهنم بود تقصیر آستینم بود.” من باور دارم قسمت عمده و

“انسان‌ها با انسان‌ها هم احساس تنهایی می‌کنند.” این جمله از کتاب شازده کوچولو را به همان اندازه که خودمان را در آینه دیده‌ایم، شنیده‌ایم. اما عمدتا از این جمله برای بیان تنهایی حاصل از بی‌وفایی و عدم درک انسان‌ها و در قالب گل‌ناله استفاده کرده‌ایم. اما معانی دقیق‌تری پشت این

از اصلی‌ترین کلیدواژه‌های این سایت معماری است. اما خب هنوز در صف است و نوبتش نشده که به آن بپردازیم اما وبینار نوشتیار آقای شاهین کلانتری همین امروز و آنچه قسمت مهمی از هدف من برای موضوع معماری و نوشتن بود دراین وبینار مطرح شد که باعث شد اندکی رسیدن

“من می‌خواهم ارشد بخوانم و دور دنیا را بگردم و پولدار شوم و ماشین بخرم و به عنوان نخبه برگزیده شوم و کتاب بنویسم و در تاریخ ماندگار شوم و باعث تغییر اجتماعی گردم.” بسیار عالی. اما نقدن چه دارید؟ هنوز هم در مرحله خواسته‌ها گیر کرده‌ایم یا می‌دانیم که

“شخصیت شما خیلی بی شخصیت است.”* بله عزیزانم درست خواندید شخصیت‌پردازی برای داستان و توسعه فردی. اصلا نویسندگان شخصیت‌ها را ساختند تا بیان‌گر قسمت‌های مختلف درون‌شان باشد که هرکدام می‌تواند دنیای خود را داشته باشند و رشد کنند. قبلا اشاره کردم که یکی از راه‌های بهبود نویسندگی اینست که بتوانیم

دوستان عزیز دقت کنید! ایده از زیر بته به عمل نیامده! ایده هم مثل خود شما خانواده‌دار و بچه رو هم رفته روزگار است. اما گاهی طوری می‌گوییم ایده از کجا پیدا کنیم انگار دنبال پشکل گوسفند در انبار کود هستیم! این نگاه به ایده خیلی غیرمحترمانه است! عده‌ای هم

“من به هیچ کاری نمی‌رسم چون سرم بسیار شلوغ است و برنامه‌های جانبی زیادی دارم.” این جمله را خودم و دیگران زیاد به کار برده‌ایم. زمانی‌که به رضایت و اهداف روز خود نرسیده‌ایم و با خود گفته‌ایم که داشتن برنامه‌هایی متعدد ما را به این روز انداخته است. اما آیا

‌از وقتی تصمیم گرفتم هر شب در وبلاگ سایتم بنویسم، حتی یک شب نبود که پست نگذاشته باشم تا اینکه در بیست مرداد صفر پست برای وبلاگ نوشتم. این مدت درگیر بزک و آپدیت سایت بودم و به اینکه در سایت بنویسم نمی‌رسیدم. همینجا بود که داشتن یک پلن B

اهمال کاری فرزندی بود از مادرش “تنبلی” و پدرش “نکن”(این پدر برخلاف پدرهای بکن، نکن کلا اهل نکن است! فقط یکبار رفت سراغ بکن که باعث شد اهمال جان به دنیا بیاد). تمام لحظات زندگی اهمال، دقیقا در همان نقطه‌ای که به دنیا آمده بود؛ گذشته بود. اهمال به مادرش