با خنده و شدت چوب را در پاچه مردی که دراز کشیده بود فرو می‌کرد. مرد عصبانی شده، بلند شد و یک چک افسری در گوش آن پسر خواباند و پرسید: “پسر مگر مرض داری؟” پسر گفت: “من نبودم، ذهنم بود تقصیر آستینم بود.” من باور دارم قسمت عمده و

“انسان‌ها با انسان‌ها هم احساس تنهایی می‌کنند.” این جمله از کتاب شازده کوچولو را به همان اندازه که خودمان را در آینه دیده‌ایم، شنیده‌ایم. اما عمدتا از این جمله برای بیان تنهایی حاصل از بی‌وفایی و عدم درک انسان‌ها و در قالب گل‌ناله استفاده کرده‌ایم. اما معانی دقیق‌تری پشت این

از اصلی‌ترین کلیدواژه‌های این سایت معماری است. اما خب هنوز در صف است و نوبتش نشده که به آن بپردازیم اما وبینار نوشتیار آقای شاهین کلانتری همین امروز و آنچه قسمت مهمی از هدف من برای موضوع معماری و نوشتن بود دراین وبینار مطرح شد که باعث شد اندکی رسیدن

“من می‌خواهم ارشد بخوانم و دور دنیا را بگردم و پولدار شوم و ماشین بخرم و به عنوان نخبه برگزیده شوم و کتاب بنویسم و در تاریخ ماندگار شوم و باعث تغییر اجتماعی گردم.” بسیار عالی. اما نقدن چه دارید؟ هنوز هم در مرحله خواسته‌ها گیر کرده‌ایم یا می‌دانیم که

“شخصیت شما خیلی بی شخصیت است.”* بله عزیزانم درست خواندید شخصیت‌پردازی برای داستان و توسعه فردی. اصلا نویسندگان شخصیت‌ها را ساختند تا بیان‌گر قسمت‌های مختلف درون‌شان باشد که هرکدام می‌تواند دنیای خود را داشته باشند و رشد کنند. قبلا اشاره کردم که یکی از راه‌های بهبود نویسندگی اینست که بتوانیم

دوستان عزیز دقت کنید! ایده از زیر بته به عمل نیامده! ایده هم مثل خود شما خانواده‌دار و بچه رو هم رفته روزگار است. اما گاهی طوری می‌گوییم ایده از کجا پیدا کنیم انگار دنبال پشکل گوسفند در انبار کود هستیم! این نگاه به ایده خیلی غیرمحترمانه است! عده‌ای هم

“من به هیچ کاری نمی‌رسم چون سرم بسیار شلوغ است و برنامه‌های جانبی زیادی دارم.” این جمله را خودم و دیگران زیاد به کار برده‌ایم. زمانی‌که به رضایت و اهداف روز خود نرسیده‌ایم و با خود گفته‌ایم که داشتن برنامه‌هایی متعدد ما را به این روز انداخته است. اما آیا

‌از وقتی تصمیم گرفتم هر شب در وبلاگ سایتم بنویسم، حتی یک شب نبود که پست نگذاشته باشم تا اینکه در بیست مرداد صفر پست برای وبلاگ نوشتم. این مدت درگیر بزک و آپدیت سایت بودم و به اینکه در سایت بنویسم نمی‌رسیدم. همینجا بود که داشتن یک پلن B

اهمال کاری فرزندی بود از مادرش “تنبلی” و پدرش “نکن”(این پدر برخلاف پدرهای بکن، نکن کلا اهل نکن است! فقط یکبار رفت سراغ بکن که باعث شد اهمال جان به دنیا بیاد). تمام لحظات زندگی اهمال، دقیقا در همان نقطه‌ای که به دنیا آمده بود؛ گذشته بود. اهمال به مادرش

“چرا مثل آدم حرف نمی‌زنی؟”، “فلانی یک گاو به تمام معناست دیدی با مادرش چطور صحبت می‌کنه؟”، “شوهرم خیلی بهم امر و نهی می‌کنه منم از لجش تو غذای مادرش تف کردم!”، “رئیسم زیادی اولدورم بولدورم کرد منم زیر پایی کشیدم براش.”، “ترامپ به بایدن گفت پیر گوزو، مرتیکه قرشمال

“ببین مردم چی می‌پسندن، همان کار را بکن.”، “اگر اینطوری حرف بزنی، هیچکس سمتت هم نخواهد آمد. یه کم جذاب باش.”، “اخلاق سگت را عوض کن.” این جملات حتما برای همه ما آشنا هستند. دیگر حداقل یکبار یکی‌شان را شنیده‌ایم. خصوصا زمانی که خواسته‌ایم کسب و کاری راه بیندازیم یا

ایده خام را تا آتشش ندهیم که پخته نمی‌شود. خیلی از ماها از ایده خام می‌ترسیم. در واقع از ارائه‌اش به دیگران و اینکه در نهایت علیه ما استفاده شود می‌ترسیم. در این موارد چه کنیم؟ اگر خیلی ریسک پذیر هستید، آن را به صورت کاملا عمومی به اشتراک بگذارید