مخاطب عزیز؛ تغییر‌ی در روند پست امشب ایجاد می‌کنم. در حالی‌که فردی هستم با تعداد کتاب‌های خوانده شده زیر 200 عدد، ابلیس خودشیفتگی را که گوشه اتاق لم داده بود صدا کردم تا برود در جلدم که این پست را بنویسم. من در تنهایی‌های بدون کتاب خود لحظه‌ای تسلیم نشدم

در گذشته یکی از ویژگی‌های انسان‌ها این بود که هر چیزی را می‌پرسیدند و پرسش راجع به هر چه که بود بد به نظر نمی‌آمد. در واقع انسان ذات کنجکاوش را در همین پرسش‌ها نشان می‌دهد و کنجکاویست که ما را به کشف و اکتشاف هدایت می‌کند. در گذر زمان

نوشتن، از یک سوال بزرگ و یک معما ایجاد می‌شود. خودِ خواندن و نوشتن معمای کودکی ما بود. وقتی هنوز مدرسه نرفته بودیم و به کتاب‌های شعر و داستان‌مان نگاه می‌کردیم و بلد نبودیم که بخوانیم و جز زل زدن به تصاویر کار زیادی از دست‌مان برنمی‌آمد. به باستان‌شناسان که

اگر به کسی بگویید “تو هیچ کاری نمی‌کنی جز اینکه بنشینی یک گوشه و فکر کنی”، ممکن است منظور شما تکرار یک چرخه باشد. در این حالت ممکن است با واکنشی شبیه به این از مخاطب مواجه شویم: “من کار تکراری نمی‌کنم. من در حال فکر کردن هستم. فکر کردن

دیشب باب شروع را باز کردیم. اما آیا مسائل ما فقط مختص به شروع است؟ در واقع باید بپذیریم هر مرحله‌ای مسائل مربوط به خود را دارد و اینکه ما با مسائلی تازه مواجه می‌شویم نشان دهنده اینست که ما داریم به نوعی خوب کار می‌کنیم و در حال حرکت

در کتاب “استراتژی محتوا برای وب” نوشته”کریستینا هالورسون” و “ملیسا ریچ” یکی از گام‌های مهم تهیه و تدوین استراتژی محتوا اینست که ببینیم در حال حاضر چه داریم که روی آن تمرکز کرده و به پروش و بازیابی یا ویراستن آن بپردازیم.؟ به نظر من ما نسبت به این سوال

دیالوگ لزوما حرف و اصواتی که از زبان خارج شده و در فضا پراکنده و انرژی‌اش ساطع شود نیست. حتی افرادی که ناشنوا یا گنگ هستند هم با دستان و بدون کاربرد اصوات و کلمات به فرم رسمی آن با یکدیگر و دیگران ناطق، دیالوگ می‌کنند. در کتاب رابرت مک‌گی

اگر نمی‌توانید موضوعی را در یک تا پنج جمله واضح و شفاف توضیح دهید، خودتان هم آن موضوع را نفهمیده‌اید. این گزاره را بسیار شنیده‌ایم. خودم هم از آن استفاده کرده‌ام. البته نه فقط استفاده. درک کردم. معمولا یک موضوع پیچیده و مبهم را نمی‌توان در چند جمله ساده و

پاسخ ساده و روشن است. داستان نویسی را از خاطره‌ نویسی شروع کنید! بگذارید این مسئله را صلح آمیز و دوستانه همین‌ جا حل کنیم و سنگ‌ و کلوخ‌مان را با هم وا بکنیم. داستان از چه کسی شروع می‌شود؟ از نویسنده! نویسنده از کجا داستان‌ها را می‌سازد؟ از زندگی

اگر صادقانه بگویم، شعور‌م هیچوقت خوشش نمی‌آید جواب کسانی را که سلام کردنشان نشان می‌دهد برای گفتگویی بیهوده پیام داده‌اند، یا بی هویتانی هستند با هویت جعلی دیگری بدهد. در اینجور مواقع دلم می‌خواهد الهه چاله میدانیم را بکشم بیرون و سلام و علیک واقعی را نشان‌شان دهم. اما سنگ

کلمات حمال هستند. حمال معنایی که ما روی شانه‌شان می‌گذاریم. اما بلانسبت، کلمات خر نیستند که ما هر چه دلمان می‌خواهد بارشان کنیم! یکی از نشانه‌های انسان توسعه یافته نحوه رفتارش با خرِ کلمات است. در واقع اینکه برای کلمات چه معنایی انتخاب و بار آن می‌کنید پیش از ادبیات

وقتی نوبت به تعریف کلمات ذهنی مثل اراده می‌رسد، تعاریف هم به وسعت ذهن گسترده می‌شوند. این روزها در مباحث مربوط به توسعه فردی و انجام کارها بسیار به این واژه اشاره می‌شود. اراده کن بنویسی، اراده کن آزاد باشی، اراده کن… . آیا فهم، درک و شناخت درستی از