حاضرترین خاطره‌ام از لحن برمی‌گردد به نصب فایل فتوشاپ برای دوستم. مشکلی پیش آمد و من به او پیشنهاد دادم از روشی که گفتم استفاده کند. اما دوستم با جستجو، فایل گم شده نصب را پیدا کرده بود و با کپی کردن آن در محل نصب برنامه مشکل حل شده

شناخت را می‌شناسی؟ تا اینجای کار فهم و اهمیت گذر آن برای رسیدن به ادراک را در نقشه راه رستگاری شناختیم. شناختیم؟ آیا واقعا شناختیم؟ نه! تنها به ادبیاتی که برگرفته از آموزه‌های توصیفی و اندیشه نگارنده مقاله یعنی بنده بود، رسیدیم. در لیست کلیدواژها‌های جا گرفته در دل واژه

کلید واژه اساسی این سایت رستگاری است. قبلا در پست کلید واژه‌های اساسی سایت، نوشته بودم. اما نگفتم چرا این کلید واژه را انتخاب کردم، نه؟ چرا در رابطه با نوشتن به همان خودشناسی یا حتی آموزش اصول و فلسفه نوشتن اکتفا نکردم؟ به گمان من هر انسانی موظف هست

دور و اطراف که قدم می‌زنم، چه در فضای تحت وب و چه در کوچه و خیابان هنوز هم می‌شنوم که: “کسی کتاب نمی‌خواند که بخواهی کتاب بنویسی یا، من سالها وبلاگ نویسی کردم اما اصلا به درآمد نرسیدم و فقط الکی خودم رو معطل کردم”. نکات و زوایای پنهانی

نویسنده ترسو همه جا هست. بگذارید ببینیم اصلا ترس در چه موقعیتی ایجاد می‌شود؟ ترس در هر موقعیتی ایجاد می‌شود و در رابطه با هر چیزی امکان پذیر است. اما ما انسان‌ها قبل از اینکه از خودمان بترسیم، از دیگران می‌ترسیم. نوزاد که هستیم، از اینکه تنها باشیم. از اینکه

دعوای همیشه داغیست موضوع دین و علم! به گمانم اگر حیات بشر تا چهار میلیارد سال بعد که خورشید به مرحله غول سرخ می‌رسد ادامه داشته باشد، گرمای این موضوع هم به اندازه درخشندگی خورشید در آن زمانست! زیاد! جواب ساده به این سوال اینست که خب هر چیزی می‌تواند

نویسنده و غیرنویسنده ندارد! نوع انسان برای زیستن در جهان به ابزارهای اساسی نیاز دارد که تعدادشان از انگشتان دست بیشتر نمی‌شود. اما آیا ابزار نویسندگان با انسانها تفاوت دارد؟ صبر کنید. پیاده شوید با هم بدویم. در مقالات بعدی لازم است توضیح دهم که نویسنده اصلا کیست؟ اهمیت تعریفش

خمیدن زمان برای نویسندگان + 1 تمرین زمان و گذر آن برای برخی آرزو، برای عده‌ای دیگر رنج و محنت حرکت به سوی مرگ و برای دیگری محل سوال است. برای من تعجب آور است. نگاهی به داده‌های نجوم می‌اندازی، زمان و مکان خم می‌شوند. یعنی چه؟ اصلا که چه؟

عروس هلندی‌های کوچک ما خیلی بد غذا هستند. هر چی جلوشون می‌گیریم پس می‌زنند و بایستی بارها و بارها نازشون رو بکشیم تا غذایی که براشون خوب هست رو منت گذاشته، میل کنند و خاطر ما را منور! خود محدود‌سازی دارند. گاهی این مراحل سخت و آزاردهنده است اما من

گاهی با زوایا زاویه پیدا می‌کنم اما آنها ستاره‌های قطبی من هستند! یک سالی است که وقتی به قصد انتشار می‌نویسم، متوجه می‌شوم که چقدر لحن و ادبیات فکری و کلامی و نوشتاری من تغییر کرده. نسبت به چه؟ نسبت به دو سال پیش، به سه سال پیش، چهار سال

انسان امروز با روش‌های بی‌شماری می‌اندیشد و به عبارت ساده‌تر، هر کس ساز خود را در اندیشیدن می‌زند. شخص به شخص روش خود را در اندیشیدن داریم. با این همه روش‌های مختلف اندیشیدن چه کنیم؟ بالاخره حق با کیست؟ خب البته حق با حقیقت است! حق به حقیقت تعلق دارد