آینده چه می‌شود؟
روابط ایران، آمریکا و اسرائیل از جنس روابط فامیلی شده است.
آمریکا و اسرائیل زن و شوهر هستند.
اسرائیل زنی سنتیست که مایل است نقش زنی مستقل را داشته باشد اما تمام تکیه و مخارجش روی دوش شوهر مدرن، دیکتاتور و زیاده خواهش است.
این شوهر سال‌ها به زن دیگری چشم داشته. ایران.
ایران برخلاف اسرائیل، زنیست که سر خم نمی‌کند. مستقل است و حتی زیر بار فشار تحریم، باز هم دغدغه‌ای توی گروه‌های مختلفش تاریخش، فرهنگش و ادبیاتش است.
این مقاومت و سرسختی و لجبازی ایران همیشه برای آمریکا شیرین است. حتی ترامپ مشنگ توی حرف‌هایش به این موضوع اشاره می‌کند مشکل ایران اینست که زیادی سرسخت است.
اما آمریکا یک نقطه ضعف دارد. هیچ خوش ندارد که کسی جلویش گردن‌فرازی کند. اگر چنین اتفاقی بیفتد، تمام تلاشش را می‌کند تا گردنش را خرد کند.
آمریکا مثل یک شوهر و پدر زورگو و مردسالار و قلدر عمل می‌کند.
از نظرش هم کل دنیا عروسش هستند.
اما بعضی از این عروس‌ها را همیشگی می‌خواهد.
آمریکا الان مردی دو زنه است. زن اولش اسرائیل است که خرج‌و‌برج این زن و آبروریزی‌هایش این مردک قلدر را آزرده‌خاطر ساخته و ضمن اینکه این زن، چند وقت پیش درآمد که ما کشور و دولت اقماری هیچ‌کس نیسیتم. ما ملتی فلان و چنانیم.
شوهر دیکتاتور هم ابرو بالا انداخت که: ئه؟ جدا؟
و چه شد که سگ هار اسرائیل به ایران حمله کرد؟
موشه دایان نظریه‌ی سگ هار را از خیلی وقت پیش توی ذهن صهیونیست‌ها کاشته است.
که اسرائیل باید سگ هاری باشد که همه از آن بترسند.
اما نکته اینست که این سگ هار یادش می‌رود که صاحب و منشأی دارد.
ایدئولوژی‌های عرض موعود و این داستان‌ها این وسط فقط برای خود اسرائیلی‌ها اهمیت دارد.
برای آمریکا، اسرائیل شعبه‌ی دوم خودش است که افتاده آن سر دنیا و داستان‌ها اما همیشه توی آسیا و اروپا و آفریقا جاریست.
آمریکا هم باید اینجا شعبه داشته باشد. مثل مک دونالد و استارباکس.
شعبه‌ی دوم آمریکا، پادگان نظامی‌اش اسرائیل در خاورمیانه است. چرا خاورمیانه؟
جغرافیا، جغرافیا، جغرافیا.
موقعیت فلسطین مهم است. منتهی به کانال سوئز و دریای سرخ و نقل و انتقال سریع و کم دردسر به اروپا و اتصال به اقیانوس‌های دیگر.
آمریکا هم مثل پرتغال و انگلیسی و اسپانیای قدیم‌ندیم‌ها توی کشتیرانی حرفی برای گفتن دارد و این اتصال آبی-خاکی مستقیم به آسیا و اروپا و آفریقا تنها از طریق دریای سرخ یعنی نور‌علی‌نور.