کونت لق باد عزیزترین مخاطبم یا نکند نوشتن آزادیم را بگیرد؟ ای پست که میروی به سویش/ گر ول کرد و رفت از اینجا/ سر ماتحتی که متزلزل است/ برسان به عشق و حرمت/ لقلق کونت باد. ماتحتت متزلزل باد بهتر نبود؟ کون لقت؟ هوم؟ کدام میچسبد؟ با کی بودم؟
نوچنوچنوچنوچ. سرتاته شهر، شده تابآور. پخشوپلا عین شپش. همّه تابدار و تاببیار و تابآور. چیچی هست این تابآوری؟ چیزی تو مایههای جاکشی یا کلاهبرداریای به نام عَدالت اشتماعی و اینها. اوا شما هم تابآور بودید؟ خاک به سرم. ناناعت شدید؟ اشکال ندارد. از دلتان درمیآورم. از مغزتان هم. این تابآوری
ننهجنده یا مادر شما با مردان متعددی آمیزش جنسی دارد؟ انتخاب شما کدامست؟ «به من نگو کسخل، بلکه مرا بخوان: آلتپریش. ای که نه تربیت داری نه خانوادگی، زبالهی غیربازیافتی.» توی باغ قضیه نبودم اصلا که کیکیَک و چیچیَک با فردوسی و شاهنامه شوخی کرده یا توهین کرده
صداقت و جسارت خوبه، البته تا پَر صداقت و جسارتت به پر من نگیره. نشستم یکبار مانیفستم را مرور کردم. «به الگوها حمله کن. از الگوها بنویس و الگوها را بشکن و الگوها را از سرتاته بررسی کن و نه فقط قسمتی را.» تا دو سال گذشته معتقد
حالا که نت برگشت قسمت دوم رو هم بگم. قسمت اول رو توی کانال تلگرام بخونید. کلیتش اینکه اگر آمریکا ورود کنه به ماجرا، فردو رو با بمبهای سنگرشکن میزنه و جنگ ایران و آمریکا پایان پیدا میکنه ولی با اسرائیل نه. اما اگر بپرسید باید بگم آمریکا تقریبا این
این روزها همه خودکشی میکنند. شما چطور؟ دیشداندارامرامرام. طپش. زنی جوان به دلیل ازدواج اجباری خودسوزی کرد. پزشکان به علت فشار کاری بالا و ناامیدی از آینده خودکشی میکنند. افراد ناامید خودکشی میکنند. نویسندگان خودکشی میکنند. مرلین مونرو هنرپیشهی معروف خودکشی کرد. دو دختر نوجوان خوشحالخوشحال خودکشی کردند. کودک ده
کل اگر طبیب بودی، سر خود دوا نمودی. رطبخورده منع رطب نمیکند. یک سوزن به خودت بزن، یک جوالدوز به مردم. -: چشم عباسآقا، شب بود سیبیلاتو ندیدم. (صدای چک افسری) امر به معروف و نهی از منکر گلی از گلهای بهشت؟ آیا کنم؟ یا نکنم؟ امر و
«زندگی چیست؟،» اگر مزخرفترین سوال نباشد، حتما یکی مانده به مزخرفترین است. هر وقت این سوال را دیده و شنیدهام، چشم گرداندهام و «باز وقت گوزگوز فلسفی و آبزیپویی تفت دادن رسید»یی به زبان جاریدهام و تا شعاع هشت کیلومتری از منطقهی مزبور دور شدهام. احمد ظاهر پس ذهنم میخواند:
ریدمان یا چیدمان؟ خلآ یا خلاء؟ جهان داستانتان کُجیه؟ دورهی مانگانویسی بود. اوستایش هم خوب میدانست دربهدرِ سینن و شونننویسی، سرِ خر را کجِ آموزشش کردیم. سرِ همین، الکیپلکی گرگیجهیمان نمیداد و تو همین دو ژانر میچراندمان و میچزاندمان و سوالپیچگریش دربارهی روابط علت و معلولی داستان در کمتر از
احتمالا اولین جایی که پرمان به پر رفرنسدهی و ارجاع و این ادا و اطوارها گرفته سر مقالهنویسی و ارائهی پایاننامهی دانشگاه بوده. بله. خودم را عرض میکنم خدمتتان. سال آخر لیسانس یک هفتهای نشستم و بیست-سی صفحه پروپوزال منباب «منظر سبز عمودی شهری» نوشته و چاپانده و کاور کشیده
نوشتن و نویسندگی یعنی ارتباط واقعیت با ذهن برای حرکت و توسعه. در واقع هدف از نوشتن هم ورود به جهان فکر و حرکت در آنست. یکی از خطاهای شناختی که در روند ارتباط با زبان ذهن رخ میدهد غفلت از سنگ بنا و اساس افکاریست که در ذهن ما
“سلام، من شنبلیزاده هستم مدرس آبیاری گیاهان دریایی” معمولا یک عکس سه در چهار یا تمام صفحه هم تنگ این فرم فراگیر معرفی چسبیده. سرم را میاندازم پایین و بخش وبلاگ را میجویم. از شیرِ سگ تا مرغِ آدمیزاد میپاشد در سر و صورتم. اختلال دوقطبی، ترشی لیته، چهارشنبه سوری