کل اگر طبیب بودی، سر خود دوا نمودی. رطب‌خورده منع رطب نمی‌کند. یک سوزن به خودت بزن، یک جوالدوز به مردم. -: چشم عباس‌آقا، شب بود سیبیلاتو ندیدم. (صدای چک افسری) امر به معروف و نهی از منکر گلی از گل‌های بهشت؟ آیا کنم؟ یا نکنم؟ امر و
«زندگی چیست؟،» اگر مزخرف‌ترین سوال نباشد، حتما یکی مانده به مزخرف‌ترین است. هر وقت این سوال را دیده و شنیده‌ام، چشم گردانده‌ام و «باز وقت گوزگوز فلسفی و آب‌زیپویی تفت دادن رسید»یی به زبان جاریده‌ام و تا شعاع هشت کیلومتری از منطقه‌ی مزبور دور شده‌ام. احمد ظاهر پس ذهنم می‌خواند:
ریدمان یا چیدمان؟ خلآ یا خلاء؟ جهان داستان‌تان کُجیه؟ دوره‌ی مانگانویسی بود. اوستایش هم خوب می‌دانست دربه‌درِ سینن و شونن‌نویسی، سرِ خر را کجِ آموزشش کردیم. سرِ همین، الکی‌پلکی گرگیجه‌یمان نمی‌داد و تو همین دو ژانر می‌چراندمان و می‌چزاندمان و سوال‌پیچ‌گریش درباره‌ی روابط علت و معلولی داستان در کمتر از
احتمالا اولین جایی که پرمان به پر رفرنس‌دهی و ارجاع و این ادا و اطوارها گرفته سر مقاله‌نویسی و ارائه‌ی پایان‌نامه‌ی دانشگاه بوده. بله. خودم را عرض می‌کنم خدمت‌تان. سال آخر لیسانس یک هفته‌ای نشستم و بیست-سی صفحه پروپوزال من‌باب «منظر سبز عمودی شهری» نوشته و چاپانده و کاور کشیده
نوشتن و نویسندگی یعنی ارتباط واقعیت با ذهن برای حرکت و توسعه. در واقع هدف از نوشتن هم ورود به جهان فکر و حرکت در آنست. یکی از خطاهای شناختی که در روند ارتباط با زبان ذهن رخ می‌دهد غفلت از سنگ بنا و اساس افکاریست که در ذهن ما
“سلام، من شنبلی‌زاده هستم مدرس آبیاری گیاهان دریایی” معمولا یک عکس سه در چهار یا تمام صفحه هم تنگ این فرم فراگیر معرفی چسبیده. سرم را می‌اندازم پایین و بخش وبلاگ را می‌جویم. از شیرِ سگ تا مرغِ آدمیزاد می‌پاشد در سر و صورتم. اختلال دو‌قطبی، ترشی لیته، چهارشنبه سوری
“برو زالو بنداز جوش‌های صورتت محو شود” “برو پیش قاروق‌گیر، آروغت را بگیرد.” لاطائلاتی از این دست را زیاد شنیده‌ایم. دعوای طب مدرن و طب سنتی را هم. اما مشکل اساسی کجاست؟ اینکه ما چهار طبع داریم یا وقتی استامینوفن می‌خوریم ابلیس از مثانه وارد کلیه می‌شود و در آن
ادبیات شخصی تاریخ خونینی دارد. شنبلی‌زاده زد میماش گولو را کشت چون به او گفته بود که دلش می‌خواست که می‌توانست دندان‌هایش را بکشد. البته شنبلی‌زاده بعدا متوجه شد که منظور میماش گولو او نبوده. منظورش خودش بوده و به تصویر خودش در آینه گفته است: “کاش می‌شد دندان‌هایت را
“خودش هم نمی‌داند می‌خواهد چه شکری بخورد مرتیکه ناس‌ناس.” یکی از وظایف جانبی پدر و مادر یادآوری “پخ خاصی شدن” به ماست. دقت کرده‌اید این روزها همه دنبال اسم خاص و متفاوت و اینطوری و آنطوری برای فرزندان‌شان هستند؟ پدران و مادران خیلی علاقه دارند که بچه‌شان بداند قرار است
برای اینکه متوجه پیشرفت و حرکت رو به جلوی خود شویم، نیازمند دقت به دیگران هسیتم. دیدن تغییرات دیگران می‌تواند به ما نشان دهد که آیا مسئله‌ای جدید برای‌مان ایجاد شده که بخواهیم آن را حل کنیم؟ گاهی ما چنان در کار و زندگی خود غرق می‌شویم که از بازه
با خنده و شدت چوب را در پاچه مردی که دراز کشیده بود فرو می‌کرد. مرد عصبانی شده، بلند شد و یک چک افسری در گوش آن پسر خواباند و پرسید: “پسر مگر مرض داری؟” پسر گفت: “من نبودم، ذهنم بود تقصیر آستینم بود.” من باور دارم قسمت عمده و
“انسان‌ها با انسان‌ها هم احساس تنهایی می‌کنند.” این جمله از کتاب شازده کوچولو را به همان اندازه که خودمان را در آینه دیده‌ایم، شنیده‌ایم. اما عمدتا از این جمله برای بیان تنهایی حاصل از بی‌وفایی و عدم درک انسان‌ها و در قالب گل‌ناله استفاده کرده‌ایم. اما معانی دقیق‌تری پشت این